Augustus 2017 beviel ik van Maurits, onze eerste zoon! In de dagen die volgenden voelde ik me niet goed; ik herkende mezelf niet meer. Wat was dit gevoel? Ik voelde een soort heimwee, ik zou het op dat moment niet erg vinden als mijn kind weer meegenomen zou worden, ik kon alleen maar huilen en ik zag overal als een berg tegenop.

Dit gevoel heb ik direct bespreekbaar gemaakt met Rudi (mijn man), mijn moeder en de verloskundige. Ik kreeg te horen dat men dit zo knap van mij vond, maar ik vond ook dat ik dit verplicht was. Aan mijn kind, aan mijn omgeving en aan mezelf. 

In de dagen die volgden werd steeds meer duidelijk dat ik een postnatale depressie ontwikkelde en hier was geen houden meer aan. Ik moest snel hulp krijgen. Alle hulptroepen werden ingeschakeld. Van mijn moeder (waar we tijdelijk gingen inwonen) tot Stevig Ouderschap via het Consultatiebureau en de huisarts voor psychische hulp en medicijnen. 

Voordat ik daadwerkelijk psychische hulp en medicijnen kreeg was het 6 weken verder. Ik ging naar een psychiater en uiteindelijk naar een psycholoog. 

Bij deze laatste kwam mijn liefde voor creativiteit weer naar boven. Toen ik depressief bleek, waren er een aantal zaken die mij ontzettend hielpen: wandelen en creatief bezig zijn. Ik knutselde, tekende, kleurde, maar het was het allemaal nét niet.
Tot ik op Instagram het fenomeen pegdolls tegenkwam. Het leek mij de perfecte uitlaatklep. Ik kocht houten poppetjes, verf en penselen en ging aan de slag, Ik deelde mijn geschilderde poppetjes op Instagram en al gauw kreeg ik de vraag van familie, vrienden en bekenden of ik een gezinnetje voor hen kon maken. Wauw, dat was gaaf!